[PPB]

Wielkieś mi uczyniło pustki...
Też w portfelu moim,
Moje Drogie Prezydium,
Tym zniknieniem swoim.

Byłem przewodniczącym,
A ja zastępcą byłem
Tyleż przecie o tobie, władzo,
Przez ostatnie lata śniłem...

Miałem wizje i plany
Tak daleko idące,
Miałem przecież marzenia,
Jako rzeka płynące

Byłem blisko sławy progów,
Miałem w ręku władzę,
Mogłem mówić i mówić.
Jak ja teraz sobie z tym poradzę?

Chciałem zostać burmistrzem,
A ja szefem szefów i Rady,
Chciałem być wszystkim dla wszystkich,
Ech... nie daję rady.

Łza się kręci w mym oku.
W moim też – mój przyjacielu.
Teraz biedni siedzimy,
Wśród tych, których wielu.

Nie możemy już z góry na nich
Spojrzeć z pomarszczonym czołem,
Mamy teraz być cicho,
I siedzieć pokornie za rajcowskim stołem

Przeżyjemy to jakoś, mój ty przyjacielu.
A pewnie, w końcu jest nas wielu!
Ja i ty, Ty i ja! I kto z nami?
Nikt? Czyżbyśmy zostawali sami?....

Dziennikarzyna

PS. Faktycznie, łza się mokra w oku kręci, kiedy myślę, jaki żal, jaki ból, jaką stratę przysporzyła utrata stołków naszym eks-przewodniczącym. Stąd dla nich wiersz, tworzony z wielkim potem na czole, z rozedrganym sercem, z łkającą duszą....biednego, uczuciowego, wrażliwego na cudze nieszczęście – Dziennikarzyny. Ciężko się bowiem odnaleźć po takiej stracie. Dobrze, że jest was dwóch – możecie się wspierać nawzajem. Ale pamiętajcie, że jest ktoś, kto myślą jest blisko was, ktoś, dla kogo jesteście szczególnie drodzy i bliscy jego sercu.
Ktoś, kto będzie zawsze śledził wasze czyny, aby was móc zmotywować słowem do dalszych równie efektownych wystąpień i przemówień. To ja – Dziennikarzyna, z niskiej półki.

Trzymajcie się, chłopaki!

[SPAT]

Nie jestem z Brzegu, ale bardzo ładny wierszyk

[Berni]

Prawie jak VIII Tren Jana Kochanowskiego:

"Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim!
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała,
Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała.
Nie dopuściłaś nigdy matce się frasować
Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować,
To tego, to owego wdzięcznie obłapiając
I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając.
Teraz wszytko umilkło, szczere pustki w domu,
Nie masz zabawki, nie masz rozśmiać się nikomu.
Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje,
A serce swej pociechy darmo upatruje."

[kapki99]

I sprawdziło się powiedzenie " kto dołki pod kim kopie ten sam w nie wpada".
Jak to się mówi " Tym Panom juz dziękujemy".