[PPB]

Brzeskie cuda i dziwy medialne

Łączy ich wspólny wróg

Brzeg jest miastem, które do tej pory znałam jedynie z opowieści. Kiedyś, dawno temu, przyszło mi do głowy, żeby zamieszkać w jakimś małym miasteczku. Wybór padł na Brzeg. Dlaczego? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć. Uwarunkowania tej decyzji były bardzo różne – od bardzo poważnych aż po wyjątkowo błahe.
Od paru dobrych tygodni jestem brzeżanką. A ponieważ jestem niezwykle ciekawą (żeby nie powiedzieć ciekawską) osobą i lubię wiedzieć, co się wokół mnie dzieje, co od czego zależy i w jaki sposób co funkcjonuje – odkryłam dla siebie wyjątkowy raj informacyjny – brzeskie zagłębie prasowe i medialne.
Zagłębie medialne
Pośród wielu, jak na takie nazwijmy je „bardzo średniej wielkości” miasteczko, medialnych tytułów prasowych i internetowych trudno się połapać. I w sumie nie wiadomo, co jest dobre a co złe w tym Brzegu. Kto jest mądry i uczciwy, a kto kłamie i manipuluje faktami na własny pożytek. Nie jest natomiast trudno wywnioskować, kto z kim trzyma, dlaczego i przeciwko komu.
Trendy prasowe
Istnieje jednak w pewnym lokalnym tytule prasowym (podam tylko skrót – KB, aby nie robić im reklamy w niniejszym wydawnictwie) dość charakterystyczny trend. Trend, który nawet dla osoby zupełnie z zewnątrz, jest bardzo wyraźny, jasny, subiektywny i zakrawa momentami na pewien fanatyzm. Cechą wspólną prawie wszystkich osób tam piszących jest czysta, niczym nie zmącona, zdrowa i zwyczajna, najzwyklejsza w świecie ludzka zawiść i nienawiść. Próbowałam rozszyfrować, jaki wspólny wróg połączył gromadkę pisujących w owym tytuliku. Wykluczyłam samorządy Skarbimierza i Lewina Brzeskiego (tym bardziej, że treści w nim zawartych to właśnie informacje z owych gmin). Dużo trudniej przyszło mi wykluczenie Grodkowa czy Lubszy – praktycznie ani słowa w ostatnich kilku numerach... Pozostało jeszcze Starostwo Powiatowe i Gmina Miasto Brzeg. No... i tu się zaczęły schody.
O ile w stosunku do Gminy Miasta Brzeg (czytaj: burmistrz, jego znajomi, współpracownicy, wręcz całe otoczenie) nie mam żadnych wątpliwości, że redagujący KB złączyli siły, aby na różne sposoby zniekształcać fakty, obsmarować, wprowadzać w błąd i sugerować jakieś nieprawdopodobne powiązania, oszustwa itp. (oczywiście, w swych sprostowaniach pisząc później, że tak naprawdę, co innego mieli na myśli).
O tyle w stosunku do Starostwa mam pewien dyskomfort, bo nie umiem odnaleźć w publikowanych tekstach prawdziwych intencji twórców tej przedziwnej gazety. Skądinąd wiem, że choć próbują wbić malutką szpilkę – robią to nader delikatnie.
Generalnie rzecz ujmując – sprawa, jak ludzie mówią, wygląda następująco:
Nic tak bardzo nie jednoczy i nie zbliża, jak wspólny wyimaginowany wróg
A poniżej pewne prawdy odnośnie takiego zjednoczenia:
1. Wspólny wróg - wszyscy chcą go dopaść, dlaczegóż więc nie połączyć sił, zwłaszcza, gdy osobno mają niewielkie szanse. Poza tym, jeśli on spróbuje dopaść jednego z nich, to ‘ofiara’ ma kogoś, kto jej pomoże, gdyby coś poszło źle.
2. Wspólny cel – podobnie, jak ze wspólnym wrogiem, realizacja celu jest najeżona trudnościami, a wespół zespół znacznie lepiej sobie z nimi poradzą – niech zobaczą, że ich szanse leżą we współpracy.
3. Wspólna krew – rodzinie się nie odmawia, no, chyba, że ma się wadę tzw. „Czarną Owcę”…
4. Wspólne łotrostwo – jak jeden z nich wpadnie, przez niego dojdą do reszty, jak po nitce do kłębka, zatem mają mocno motywujący ‘wspólny interes’ – dbanie wzajemnie o własną skórę. Wspólne łotrostwo zapewnia współpracę, acz nie każdy przecie będzie chciał grać łotrem…
5. Wspólne nieszczęście – wspólnie padli „ofiarą systemu”. To zbliża równie skutecznie, jak wspólny wróg (do czego też łatwo to sprowadzić). Czasami jednak – przyciśnięci do muru - takie nieszczęście zapomną, pod dywan zamiotą i rozejdą się każdy w swoją stronę!
6. Wspólne działanie – to specyficzny wariant wspólnoty, ma on na celu ukazać graczom, iż potrafią stworzyć większą całość działając razem niż jako poszczególne indywidua. To jest ten rzadki moment, kiedy zgrywają się różne postaci, każda o różnych celach, charakterze i możliwościach. Kiedy na ich drodze stają rozliczne przeszkody, a oni wspólnie przechodzą przez nie niczym przez masło, zaczynają polegać na tak niezwykłych ‘mocach’, jak na sobie nawzajem. I ze zdziwieniem orientują się, że w kupie raźniej, sprawniej, i jakoś tak – pewniej. I tu rodzi się chęć pozostania razem, a to przecież jest najistotniejsze.
7. Wspólna przeszłość – postacie wspólnoty się zetkną i coś wspólnie zrobią. Przeżyją bitwę, uciekną z więzienia, przechytrzą wspólnie innych, czy coś jeszcze innego. Potem ich drogi mogą się rozejść, każdy wróci do swoich spraw, swojego pana, swojego klanu. Ale kiedy za rok (albo cztery) spotkają się na jakimś festynie, to powitania będą ciepłe, uśmiechy szczere, nie skorpionio-szczere, a wspólna czarka sake czy kufel piwa przyjdzie równie naturalnie, jak słowa: trapi mnie ostatnio pewien kłopot i może wy, przyjaciele będziecie w stanie mi doradzić…

I nasuwają mi się pytanie:
Czy to już stowarzyszenie, czy na razie zwykłe kółko wzajemnej adoracji? A może to dopiero początek jakiejś niejednolitej formacji lokalnej? I jaką mają misję do spełnienia?

Tu, w Brzegu, zostaję i spróbuję odnaleźć odpowiedzi...

Tymczasem do przeczytania
Grażyna Iwińska