Hmm... boje się, to będzie bardzo osobiste, chyba najbardziej osobiste z tego, co kiedykolwiek napisałem... Sypało się wtedy moje małżeństwo. W zasadzie już wiedziałem, że nie chcę dalej...
Rzeczywiście bardzo osobiste i dzięki temu jeszcze piękniejsze Właśnie w takich chwilach powstają "wielkie dzieła".
Franco Zarrazzo napisał/a:
Czas najwyższy powrócić na rodziny łono
Uklęknąć i w płaczu przeprosić:
- Ciebie kocham, Żono...
Zdarzyło mi się już tak przepraszać, bywało też w drugą stronę. Tak już jest skonstruowane nasze życie Trzeba umieć przyznać się do błędu oraz wybaczyć
Franco Zarrazzo napisał/a:
Co to?- zapytał, gdy cios przyszedł skrycie
Nim skonał zrozumiał. Zabiło go życie.
Pewnego dnia przyszło też po mnie, ale Kimi przeszkdził Kostusze. Będę Mu za to wdzięczna dopóki nie zamknę na zawsze swoich oczek.
Skoro już jesteśmy przy tak osobistych wierszach to dorzucę coś swojego
"Dlaczego smutna"
Mam wszystko
o czym się marzy,
no może prawie wszystko.
Kochającego męża,
piękne mieszkanie,
kilkoro przyjaciół,
może niewielu,
ale prawdziwych.
Wiodę szczęśliwe życie,
jednak czegoś mi brakuje.
Niby zawsze w towarzystwie
a jednak samotna.
Niby szczęśliwa,
a jednak smutna.
Dobra siostra i ciocia,
kochająca żona,
ale prawdopodobnie nigdy matka.
Nie ma tak. "Nikt nie zna ścieżek gwiazd..." i tego trzymać się trzeba. Życie jest Księgą Przemian a przyszłość jes w ruchu. Wiara, prawdziwa Wiara, potrafi przenosić góry.
Wierzę i to się nigdy nie zmieni. Wierzę w marzenia, bo one się spełniają jedno po drugim. Wierzę w lepsze jutro, w nowe życie, które budzi się wraz z nadejściem wiosny. Czekam na nie, na to kiedy obudzi się we mnie
Franco Zarrazzo napisał/a:
Inez - wiosna już. Życie zaczyna tętnić w Parku Wolnosci. Moim osobistym Parku Marzeń. Idź, porozmawiaj z Drzewami. Przytulaj się do ich pni i konarów. Daj się przeniknać strumieniowi życiodajnej energii. Posłuchaj głosu serca. Uwierz w Kobiece Oblicze Boga... Posłuchaj śpiewu strumienia...
Wierzę i słucham moją duszą, a także wszystkimi zmysłami. Jestem otwarta na świat, na otaczające mnie głosy nie tylko ludzi, ale też przyrody. A teraz płaczę, ale to słodkie łzy, łzy szczęścia i wdzięczności. Wybiorę się dziś do parku. Dziękuję
Ps.
Franco Zarrazzo napisał/a:
Potem to Objawienie znajdowało potwierdzenie w podsuwanych przez znajomych książkach Coelho, ale to tylko namiastka tego, co poczułem.
Kiedyś dostałam opinię, że swoim stylem przypominam właśnie Paolo. Powiedziano mi, że
Cytat:
Twoje wiersze powinny służyć ludziom za podręcznik życia. To są chyba bardziej przemyślenia chwili, takie pamiętnikowe... Czymś oryginalnym, tylko Twoim jest to, że nie jesteś artystą. To może Twój wielki plus. Potrafisz popatrzeć na świat nie jak artysta, ale jak zwykły człowiek... Nawet, wiem w jakim stylu powinnaś pisać prozą. Paolo Coehlo. To Twój styl. Spróbuj przekonasz się, że efekty będą wspaniałe. Twoje wiersze przypominają mi trochę w przekazie takie pismo dla kobiet "Zwierciadło". Dla Ciebie chyba pisanie poezji to jakieś oczyszczenie, odpoczynek i nabranie sił na nowe, wyrzucenie emocji, zdystansowanie się do nich i wyciągniecie wniosków na przyszłość. Nie mam racji?
W pierszej chwili chciałam pozostawić Twój post bez echa, ale potem słowa te:
Franco Zarrazzo napisał/a:
Wczoraj o włos uniknęła śmierci. O mało nie staranował jej i samochodu z jej bliskimi pijany kierowca.
...
samochód wiozący dwie dziewczyny na koncert SDMu miał wypadek.
przypomniały mi pewne wydarzenie sprzed ponad roku Nie wspominam go dobrze, ale tak jak Franco podzielę się z Wami myślami, jakie mnie dręczyły po tym przeżyciu. A oto one, zapisane w 2 wierszach:
"Życie"
Mówią, że to śmiertelna choroba
przenoszona drogą płciową.
Inni, że Dar Boży
i błogosławieństwo.
Dla mnie życie to cud,
który czasem przeradza się
w przekleństwo.
Jakże ono jest kruche...
słyszysz pisk opon,
huk, potem płacz
i... marzysz by nadszedł
KONIEC.
= 23.01.2005r. =
"Chwila"
Jeden dzień,
a tak wiele w życiu
może zmienić.
Tylko jeden.
Jedna chwila,
nieprzemyślany ruch...
Masz rodzinę,
marzenia i plany.
I w jednej chwili
nie ma nic.
Nie ma Ciebie.
= 23.01.2005r. =
Wtedy zastanawiałam się co gorsze umrzeć, czy żyć będąc okaleczonym? Do dziś pamiętam ten huk i boję się siadać za kierownicą, ale muszę z tym walczyć.
Anioły to Twoje natchnienie. Widać je wszędzie, w pracy, tekstach, fotkach. One są z Tobą przez cały dzień, dlatego nigdy nie jesteś tak naprawdę sam. Miło jest mieć przy sobie takiego opiekuna, który czuwa nad nami w dzień i w nocy Dobrze jest czuć czyjąś obecność, bliskość, wsparcie. Nie wiem, czy poza aniołami ktoś jeszcze nad Tobą czuwa. Jeśli tak to bardzo mnie to cieszy, jeśli jednak nie to życzę Ci, aby to się zmieniło
Pozdrawiam
Ps. Czekam na następne "dzieło"
Ostatnio wierszyk mi sie udal wprost w dialogu. Osoba ktorej go powiedzialem pytala skad mam taki tekst. To bylo specjalnie dla niej. Choc sam po raz pierwszy chyba przemowilem wierszem improwizujac. Oto moje dzielo:
Kocham Cie!
Jestes moja Wenus,
moja muza,
sloncem i marzeniem.
Jestes pozadaniem i pragnieniem.
Kocham Cie miloscia szczera i czysta,
jestes ma miloscia oczywista!
Myślę, że każdej kobiecie by się spodobało, gdyby usłyszała od mężczyzny ten tekst Mi też się podoba i to bardzo, tym bardziej, że wiem, kto jest obiektem takich uczuć i komu mogłeś powiedzieć:
grzechu napisał/a:
Kocham Cie miloscia szczera i czysta,
jestes ma miloscia oczywista!
Szczęściara z Niej
I jeszcze kilka słów do osoby, która bardzo pozytywnie mnie wczoraj zaskoczyła.
Dzięki za aniołka, pomoże i to na pewno. Teraz tylko musimy robić to co do nas należy Mam nadzieję, że wkrótce mój anioł wzleci:
Franco Zarrazzo napisał/a:
...
Do nieba wznieść nowinę
Że jego podopieczna
Powiła dziecinę
Jesteś aniołem
Ostatnio zmieniony przez Inez 2006-04-06, 12:46, w całości zmieniany 1 raz
A skoro już jesteśmy przy temacie aniołków i osób, które nimi są to postanowiłam wrzucić tu wierszyk, który napisałam dawno temu dla mojej koleżanki ze studiów. Wiele Jej zawdzięczam, sami popatrzcie jak wiele:
Wiersz dedykowałam Joannie H. (teraz już Joannie S.)
"Dziękuję Joanno"
Byłam zagubiona,
jak drobina w świecie gigantów.
Wiatr mną pomiatał
starając się mnie rozdmuchać
jednocześnie w cztery strony świata.
Lecz Ty mnie uratowałaś,
ziarenko walki w sercu mym zasiałaś.
Pomogłaś mi zerwać pęta niedoli
i z wiecznej udręki duszę mą wyzwolić.
Nauczyłaś mnie,
że nie należy wspominać złego
lecz cieszyć się tym,
co spotkać mnie może dobrego.
Bardzo mi się podoba Do głębi szczery i prosto z serca. Nidrey odwdzięcza się za tą chwilę zamyślenia, swoją szufladkową twórczością beztytułową ;]
zmysły moje ukołysz do snu
jednym słowem szeptanym
w ciszy niezmierzonej żadnym ludzkim wymiarem...
pozwól mi schować się gdzieś daleko
w swoich ramionach
jak pod ciepłą pościelą gdy chłody nadchodzą z nienacka
powietrze niech przesiąknie twoim zapachem
niech oddycham tobą
i niech będzie Boże, cokolwiek sobie wymarzysz
dla nas skończy się myśl
i wszelkie prawa fizyki
Witam nowych wierszokletów i zapraszam do otwierania swej duszy. Tu jest na to odpowiednie miejsce A to co już zostało napisane jest piękne, szczere i kreślone sercem. Proszę o więcej
Pochwycę miłość za prawa dłoń,
Porwę ją daleko.
Nie zostawię wiadomości,
Nie powiem, kiedy wrócę.
Pojedziemy na przejażdżkę,
Będziemy się ŚWIETNIE bawić.
Potem zrobimy coś szalonego.
Odwrócimy się od świata.
Lecz jak zwykle przyjdzie pora,
Kiedy trzeba będzie się pożegnać.
Pozostawię miłość w progu jej domu
I odejdę.
Bez słowa.
Żałośnie.
Znowu nie dostałem powiadomienia o nowych postach na tym wątku. Witam również - cieszę się, że są ludzie piszący o sprawach prostych. Prostymi słowami. Chociaż podczas spotkań SYFONu 2006 słyszało się raczej "lament", że oto Polska Poezja boi się pisać o sprawach prostych, osobistych. O uczuciach. No ale widocznie Polska Poezja, a drobni wierszokleci, to co innego :P.
Ja ze swojej strony zapraszam wszystkich do współpracy przy www.wierszowisko.pl .
Wyślijcie próbki swoich prac do Bursztynowego Anioła, którego mailowy adres znajdziecie gdzieś tam w KONTAKTACH. Być może dołączycie do grona naszych autorów.
"Być może dołączycie do grona naszych autorów..." Ciekawa propozycja, ale nie wiem czy realna:)
Jeśli masz w swojej kolekcji więcej takich wierszydeł jak ten to coś mi mówi, że bardzo realna Mam nadzieję, że jeszcze się czymś nam pochwalisz, bo to co piszesz ma swój urok. Z jednej strony proste, naturalne i pewnie dla innych wydałoby się banalne, ale dla mnie głębokie. Ja lubię takie teksty, o życiu, uczuciach i bezradności.
Pozdro
"Być może dołączycie do grona naszych autorów..." Ciekawa propozycja, ale nie wiem czy realna:)
A próbowaliście? Bursztynek ma co prawda koniec roku szkolnego na głowie, ale nic mi nie wspominała, że nadciągnęły jakies wieści z okolic wysp szczęśliwych nastolatek brzeskich .
Pozdrawiam
F.
PS
Bardzo bardzo misie wiersze... bardzo misie Duże misie...
F.
PPS
Zresztą póki co jestem P/O "naczelnego", znaczy można propozycje nadsyłać do mnie. A ja... hmm zobaczę co dalej....
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Właśnie w takich chwilach powstają "wielkie dzieła".
Trzeba umieć przyznać się do błędu oraz wybaczyć 
Nasze Serwisy:
Nasze Serwisy:
