F.E.A.R. to kolejna gra z gatunku FPS autorstwa ojców m.in. Shogo: Mobile Armor Division, The Matrix Online i serii No One Lives Forever. Tytułowy akronim oznacza First Encounter Assault and Recon, co jest nazwą specjalnego rządowego oddziału militarnego ds. likwidacji wszelakiego terroryzmu. Wszyscy członkowie rzeczonego zespołu odbywają konwencjonalne szkolenie (umiejętności strzeleckie, walka wręcz itp.) oraz zdobywają zdolności o charakterze paranormalnym (np. niesamowita szybkość, owocująca de facto spowolnieniem otoczenia – vide słynny efekt bullet-time z filmowego cyklu The Matrix).
Sterowany przez użytkownika bohater należy właśnie do wymienionej wcześniej grupy, wyruszającej na niebezpieczną misję odbicia z rąk tajemniczych złoczyńców siedziby korporacji technologicznej Armacham. Jednakże akcja (dwanaście wirtualnych godzin) upływa nie tylko wewnątrz budynków, ponieważ przygotowano także duże fragmenty miasta i sekwencje przemieszczania się rozmaitymi wehikułami (śmigłowiec, samochód etc.) w roli pasażera. Napotkani przeciwnicy wykazują stosunkowo wysoki poziom sprytu, dzięki zaawansowanym algorytmom Sztucznej Inteligencji. Zawsze można mimo wszystko sprowadzić ich do przysłowiowego parteru przy pomocy jednego z dostępnych środków bojowych, czyli m.in. karabinu maszynowego z dołączonym celownikiem optycznym.
Developerzy bardzo poważnie potraktowali szeroko rozumiany temat realizmu, implementując w swoim dziele rozbudowany model fizyczny. Ponadto twórcy przyszykowali szczegółowo dopracowaną oprawę wizualną, znakomicie prezentującą industrialny świat gry. Warto jeszcze wspomnieć o sporym zakresie interakcji z otoczeniem i innymi członkami tytułowej pięcioosobowej drużyny: Rowdy Betters (dowódca), Jin Sun-Kwon (snajper), Spen Jankowski (ekspert od wsparcia) i Douglas Holiday (saper).
Na kolejne wieści o przełożeniu premiery F.E.A.R., wielu z Was dostaje zapewne białej gorączki. I nie ma się czemu dziwić, skoro gra zapowiada się wyjątkowo smakowicie. Połączenie twardej, bezpardonowej walki przeciwko terrorystom oraz elementów horroru zawartych w różnych wątkach paranormalnych, budzi zrozumiałe zainteresowanie. Autorzy gry – firma Monolith Productions – dołożyła ponadto wszelkich starań, aby F.E.A.R. oferował wspaniałą oprawę audiowizualną. Gwarantowany sukces? Pewnie tak, ale na ostateczną ocenę będziemy musieli jeszcze trochę poczekać...
Jak to zwykle w strzelaninach bywa, oprócz podstawowego wariantu zabawy dla jednego gracza, F.E.A.R. może pochwalić się również zaawansowanym trybem multiplayer, który pozwala postrzelać do siebie graczom podłączonym do Internetu. Korzystając z okazji, wzięliśmy udział w zamkniętym teście wersji beta programu, który pozwolił nam wyrobić sobie opinię na temat tego, co w trakcie wieloosobowych zmagań czekać będzie przyszłych użytkowników gry. Oto krótka relacja z placu boju, okupionego ogromną ilością fragów oraz wspaniałych przeżyć.
S.T.R.A.S.Z.N.E. wymagania
Pierwszy kontakt z F.E.A.R. to mozolne dostosowywanie możliwości sprzętu do wymagań programu, a te ostatnie są – co tu dużo mówić – spore. Gdy zapoznałem się z dołączoną do gry dokumentacją, chwyciłem się za głowę. Według autorów absolutnym minimum do jakiegokolwiek działania wersji beta jest komputer wyposażony w procesor Pentium 4 1.7 GHz, pamięć 1 GB RAM oraz kartę graficzną 128 MB, obsługującą Pixel Shader 2.0. Jak na tym tle wypadają wymagania rekomendowane? Bardzo wesoło: Pentium 4 3.0 GHz, 2 GB RAM oraz karta graficzna 256 MB.
Chociaż perspektywy wydawały się katastrofalne, w praktyce okazało się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują. Uruchamiałem F.E.A.R. z użyciem dwóch kart graficznych (GeForce’a 5900 FX oraz Radeona 9550) i muszę stwierdzić, że w obu przypadkach program działał bardzo przyzwoicie. Oczywiście odbiło się to kosztem detali, ale np. urządzenie firmy ATI spokojnie wystarczyło, aby większość opcji graficznych mieć na średnim poziomie, a niektóre na wysokim przy rozdzielczości 1024x768 z Pixel Doubling. W ramach doświadczeń postanowiłem też pozbyć się 512 MB RAM-u z komputera i zostawić go z połową pamięci. Okazało się, że w trakcie rozgrywki mój sprzęt się nie udusił. Wręcz przeciwnie – nic go nie „zamuliło” ani na moment. Nie ma się jednak co oszukiwać. Żeby gra chodziła przy maksymalnych ustawieniach, trzeba dysponować potężnym komputerem. Jeśli ktoś przedkłada szybkość nad efektowną oprawę wizualną i fizykę, dużo do szczęścia potrzebować nie będzie. Esteci zostaną natomiast zmuszeni do ewentualnej rozbudowy maszyny.
Na koniec jeszcze jedna uwaga: należy pamiętać, że to tylko beta. Trudno powiedzieć, jak wymagania rozłożą się po ukończeniu wszystkich prac optymalizacyjnych. Nie mogę też jednoznacznie ocenić, jak sprawa sprzętu wyglądać będzie podczas rozgrywki w trybie single player, gdyż takiej możliwości testowana przeze mnie wersja beta nie oferuje.
Gramy!
Wersja beta udostępnia sześć trybów rozgrywki: klasyczny Deathmatch, Elimination, SloMo Deathmatch – to wszystko zarówno w wariancie dla samotnych strzelców jak i zespołów. Z racji tego, że liczni testerzy F.E.A.R. zdecydowanie wolą zabawę w grupie, to właśnie w potyczkach „terroryści kontra komandosi” brałem udział najczęściej. Autorzy udostępnili jak na razie tylko trzy mapy, które (pomijając doki) nie są zbyt rozległe. Być może właśnie dlatego serwery przeznaczone dla szesnastu osób nie cieszą się aż tak dużą popularnością. Uczestniczy testów wybierają na ogół potyczki do ośmiu graczy. Nie ma tu tłoku, z drugiej strony trudno mówić o nudzie w bezcelowym przemierzaniu korytarzy, bowiem cały czas coś się dzieje.
Gracze sami decydują, do którego zespołu chcą dołączyć, podobnie jest z wyborem głównej broni, z jaką „obudzimy się” w rękach po śmierci. Zarówno narzędzia zagłady jak i drużyny można zmieniać podczas rozgrywki wielokrotnie. Zwłaszcza w tym pierwszym przypadku jest to szczególnie istotne, gdyż często pierwotny wybór może okazać się niezadowalający. Spośród standardowych broni najwięcej jest tych strzelających ołowiem (pistolety i karabiny maszynowe). Dopiero w trakcie rozgrywki uzyskujemy dostęp do bardziej finezyjnych środków zagłady, np. wyrzutni rakiet czy ogromnego działa, zdzierającego z każdym wystrzałem tynk z okolicznych ścian. Każdy użytkownik od początku ma także w swoim posiadaniu granat. Resztę należy zdobyć na wrogach lub zbierając walające się tu i ówdzie zapasy.
Akcja jest bardzo szybka i piekielnie realistyczna. Rzadko znajdziemy tu sytuację, w której ktoś byłby w stanie przeżyć bezpośredni strzał w głowę. W ucieczce z kłopotliwej sytuacji z pewnością pomoże zbroja, ale na planszach jest mało miejsc, gdzie można ją zdobyć, dlatego w większości wypadków trzeba sobie radzić mając do dyspozycji 100 punktów żywotności. Co prawda możemy zbierać i nosić apteczki, ale w ferworze walki często nie zdążymy ich użyć.
Rozgrywka jest bardzo żywiołowa. Mógłbym garściami sypać przykładami, jak w ciasnych tunelach dochodzi do wymiany ognia pomiędzy kilkoma postaciami naraz. Pociski trafiające w ścianę natychmiast podnoszą tumany pyłu, przez który trudno jest cokolwiek zobaczyć. Jeśli ktoś spróbuje pogodzić walczących za pomocą wyrzutni rakiet, wokół rozpętuje się prawdziwe piekło. Nie dość, że kurz utrudnia jakiekolwiek celowanie, to jeszcze czarny dym po eksplozji pocisków całkowicie przesłania ekran. Nie pomaga nawet przytwierdzona do kombinezonu latarka. Gdy kurz opadnie, a wokół zrobi się cicho, ślady po walce można zobaczyć w postaci okazałych dziur po kulach, wszędobylskiej krwi oraz rozczłonkowanych trupów komandosów lub terrorystów.
W F.E.A.R. żołnierze poruszają się stosunkowo wolno, co ułatwia anihilację każdej napotkanej postaci. Można się schylać i skakać, ale z reguły ciężko jest wybrnąć spod ostrzału, zwłaszcza jeśli ktoś dysponuje karabinem maszynowym. Wielbiciele gier typu Quake III Arena, gdzie przetrwanie kilku wystrzałów z wyrzutni rakiet nie jest wielkim problemem, z pewnością nie pokochają F.E.A.R., chyba że przypadnie im do gustu fakt, że czasem po kilkunastu krokach od „respawnu” leży się już z powrotem na ziemi. Tryb multiplayer skierowany jest raczej do fanów realistycznych „strzelanek”, gdzie jedno perfekcyjne trafienie ma większe znaczenie niż bezzasadne wypluwanie pocisków w myśl zasady „ile fabryka dała”.
Co ciekawe, w F.E.A.R. bardzo dobrze premiowane są ataki bez użycia broni. Chodzi tu o słynny już w niektórych kręgach kopniak z wyskoku. Nie posiadający zbroi gracz, po takim ciosie niemal natychmiast pada na ziemię. Inna sprawa, że niedoświadczony w walce wręcz użytkownik może mieć olbrzymie problemy z oceną odległości, w której akrobacja powietrzna jest skuteczna. Podczas kilkunastu godzin z F.E.A.R. niejednokrotnie obserwowałem sytuacje, gdzie gracze skakali wokół siebie jak poparzeni i żaden z nich nie był w stanie wyrządzić przeciwnikowi krzywdy (do czasu, aż inny gracz nie podbiegł do walczących i pogodził obu serią z karabinu maszynowego).
SloMo
Wielu z Was z pewnością zastanawia się, jak w rozgrywkach multiplayer został wykorzystany znany z filmów Matrix efekt spowalniania otoczenia. Zacznijmy od tego, że opcja ta dostępna jest tylko na specjalnie oznaczonych serwerach (SloMo) i w tradycyjnych potyczkach nie występuje. Aby móc skorzystać z tzw. bullet-time, w trakcie gry należy wpierw znaleźć odpowiedni przedmiot, który w jednym egzemplarzu leży gdzieś w okolicy. O położeniu obiektu cały czas informuje nas strzałka w środkowej części ekranu, przy okazji podając odległość od celu poszukiwań.
Po wzięciu przedmiotu następuje procedura ładowania, która trwa dłuższą chwilę. Gdy wskaźnik znajdujący się z lewej strony ekranu rozbłyśnie na zielono, możemy uruchomić spowolnienie czasu. Efekt w równym stopniu rozkłada się na wszystkich graczy aktualnie biorących udział w rozgrywce. Przeciwnicy poruszają się w ślamazarnym tempie – wykonanie choćby najmniejszego kroku trwa całą wieczność. Gracz, w którego posiadaniu jest przedmiot również zostaje spowolniony, ale nie w takim stopniu jak wrogowie, co daje mu wyraźną przewagę. Nie muszę chyba wspominać, że stwarza to doskonałą okazję do anihilacji poruszających się żółwim tempem uczestników zabawy, najlepiej poprzez strzały w głowę. Warto zaznaczyć, że w trakcie gier zespołowych cała drużyna, w której posiadaniu jest artefakt, odczuwa korzyści z niego płynące, w przeciwieństwie do grupy przeciwnej.
Zdobycie i utrzymanie artefaktu ma fundamentalne znaczenie zwłaszcza podczas rozgrywek zespołowych. Drużyna, która jest w posiadaniu bonusu powinna stale ochraniać trzymającego przedmiot gracza. Korzyści z łatwej anihilacji przeciwników są po prostu ogromne i pozwolą niejeden raz wyraźnie odbić się w statystykach od rywalizujących z nami użytkowników. Żeby nie było zbyt łatwo, pozycja gracza trzymającego artefakt jest stale pokazywana na ekranie za pomocą czerwonej ikony. Jest to jedyny moment w F.E.A.R., kiedy program pokazuje nam lokalizację przeciwnika.
Parę słów na koniec...
Zakochałem się w tej grze. Nie pamiętam już, kiedy z równym zaangażowaniem spędzałem czas podczas wyrzynania żołnierzy przeciwnika w trybie multiplayer. Jeśli zamknięta i przeznaczona do testów beta jest aż tak wciągająca, to nie wyobrażam sobie, co będzie się ze mną działo po premierze pełnej wersji gry.
Cały czas pozostaje jednak pytanie, co F.E.A.R. zaoferuje nam w wersji dla jednego gracza. Jeśli potyczka z terrorystami będzie tak interesująca jak w trybie multiplayer, to szykuje się kandydat na jedną z najlepszych strzelanin tego roku. Czego sobie i Wam życzy...
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
)
Nasze Serwisy:
Nasze Serwisy:
