[PPB]

Rozmowa z Janem „Ptaszynem” Wróblewskim

Saksofon siedział we mnie od początku


Zaczynał pan w latach 50-tych, grając na fortepianie. Dlaczego przerzucił się pan na saksofon?

Ten saksofon siedział we mnie od początku, generalnie jakiś instrument dęty. Te wcześniejsze czasy to była działalność, powiedziałbym amatorska. Po pierwsze nie miałem instrumentu, jeszcze nie wiedziałem co będę grał, jak będę grał i na czym to polega. Próbowałem na fortepianie, bo miałem z nim do czynienia. Potem trzeba było pójść do szkółki, a w szkółce wybrać instrument dodatkowy i wtedy natychmiast zdecydowałem się na klarnet, bo saksofon w ogóle nie był wtedy uznawany za instrument w szkołach. Ten klarnet był z myślą o saksofonie. To jest naturalna kolej rzeczy, wydaje mi się, że każdy instrument dęty powinien zaczynać od fortepianu.


Podobno pierwszy saksofon spłacał pan przez pół roku …

Chyba nawet dłużej. To były jakieś 3 tysiące, tylko nie potrafię powiedzieć ile te 3 tysiące wówczas, znaczyłyby teraz. Prawdopodobnie bardzo niewiele. Wtedy wszystko było do góry nogami. Stawki ustalane przez państwo, a nie przez klientów. Różnie to na początku bywało.

Proszę opowiedzieć coś o zespole Jan Grepsor i jego chłopaki.

To był zespół prowiniencji troszeczkę rock’n’rollowej. Krzysio Komeda wymyślił coś takiego, żeby podratować sytuacje materialną. Aby podkreślić, że to jest innego rodzaju działalność ponazywał nas pseudonimami. On sam nazwał się Jan Grepsor, ja nazywałem się Andrzej Moniak. Oczywiście to nie było żadną tajemnicą, kto tam naprawdę gra, ale chodziło o zaznaczenie, że to nie jest główny nurt działalności.

Oprócz jazzu zajmował się pan kiedyś komponowaniem piosenek. Dwa pana utwory wygrały festiwal w Opolu. Czy dziś otrzymuje pan propozycje napisania komuś piosenki?

Nie. Dzisiaj ten przemysł wygląda zupełnie inaczej, to są zupełnie innego rodzaju piosenki i nie wiem jak się je robi. Zespoły same to sobie opracowują i to w jakiś tajemniczy sposób. Kiedyś dostałem taką propozycję, ale kiedy okazało się, że zespół nie zna nut, to ja już byłem bezradny, bo musiałbym siedzieć i tłumaczyć wszystko nutka po nutce. Ale między prawdą a Bogiem, już wcześniej zrezygnowałem z pisania piosenek, bo po prostu przestało wystarczać czasu. Nie ciągnie mnie to w tej chwili.

Oprócz grania zajmuje się pan również propagowaniem jazzu. Prowadzi pan „Trzy Kwadranse Jazzu” w Trójce, były programy w telewizji. Czy myśli pan, że na tym polu odnosi pan sukces?

Kiedyś na pewno „Trzy Kwadranse …” miały duże znaczenie, dla wielu ludzi stanowiły nieraz jedyny dostęp do jazzu. W tej chwili po prostu nie wiem, ponieważ wszelkie takie rzeczy jak, słuchalność i inne sprawy, które o tym decydują, rozgrywają się poza mną. Ja robię dalej swoje.

Dzień przed panem grała w Brzegu Marysia Sadowska. Pan wystapił gościnnie na jej ostatniej płycie. Na czym to polegała ta współpraca?

Trudno tutaj mówic o współpracy, bo zagrałem raptem 8 taktów, albo coś takiego. Nagraliśmy to w domowym studio, podkłady był gotowe, a ja zagrałem swoje. Miło mi, że zostałem zaproszony, tym przyjemniej, że był to program Komedy.


Dlaczego nagrywa pan dla małej wytwórni?

Jeśli chodzi o sprzedaż nakładów, to jest ona lepsza od wielu, wielu innych. Pertraktacje z dużymi wytwórniami to dla mnie chińszczyzna. Z nimi w ogóle rozmawiać nie można, bo mówią „Daj nam taśmę za darmo, znajdź sponsora, a my ewentualnie zrobimy łaskę i to wydamy, jeśli jest komercyjne”. To mnie nie interesuje kompletnie.