smooth - 2006-11-09, 21:12 Temat postu: Dojrzewanie do samotności
Chciałbym was uraczyć bardzo dobrym artykułem o samotności, niemniej jednak zacznę od skromnego wstępu, coby nie zniechęcic do czytania..a zachęcić do rozmowy. W miarę zainteresowania skopiuje cały artykuł lub fragmentami 
Tymaczasem zapraszam do dyskusji i jak również dzielenia się własnymi przeżyciami i myślami !! Cyborg - 2006-11-10, 09:56 Rozróżniłbym w tym kontekście dwa aspekty: "bycie samemu" oraz "samotność - sensu stricto". "Bycie samemu" to ogólnie mówiąc bycie bez partnera życiowego. Natomiast "samotność" to stan umysłu występujący niezależnie od tego czy kogoś mamy czy jesteśmy sami. Samotność to problem egzystencjalny, nad którym głowią się przedstawiciele filozofii, psychologii, socjologii. Jeden z filozofów napisał wręcz "Człowiek zawsze jest sam". 
smooth - 2006-11-10, 10:34 Zdecydowanie można tu wyraźnie wyróżnić tak jak piszesz 1) Bycie bez partnera życiowego, oraz 2) stan umysłowy.. wyalienowanie (choć nie chodzi mi tu a jakieś skrajne formy), poczucie odrębności i indywidualności, co właściwie sprowadza nas do banalnego stwierdzenia „że wszyscy są inni.. wyjątkowi, więc właściwie w tym kontekście jesteśmy samotni i zawsze będziemy ? Myślę, że w tym przypadku mówimy o zdrowej samotności, kiedy możemy robić coś dla siebie, pielęgnować swój mały własny świat, który pozwoli nam być istotą niezależną potrafiąca się cieszyć z tego co nas otacza niezależnie od tego czy mamy partnera życiowego czy też nie Myślę, że samotność to problem egzystencjalny, bo o ile nie każdy czuje naturalną chęć posiadania partnera życiowego, o tyle każdy czuję potrzeba dawania choć części siebie komuś. Patrząc konstruktywnie na problem samotności pomijając aspekt partnera życiowego, powinniśmy szukać możliwość współistnienia z innymi, pomagania im, nie zważając na to, czy ktoś będzie nam przypisywał pobudki egocentryczne czy nie. smooth - 2006-11-11, 11:28 Temat postu: Najpierw jestem ze sobą DOJRZEWANIE DO SAMOTNOŚCI - Cześć I
Roztropek - 2006-11-11, 21:59
- samotność długodystansowca; - samotność rybaka ("Stary człowiek i morze"); - samotność w wielkim mieście; - samotność zakonnika w celi; - samotność pustelnika; - samotność rozbitka na bezludnej wyspie; - samotność szpiega; - samotność pensjonariusza domu starców; - samotność kierowcy TIR-a; Te i inne rodzaje samotności łączy sposób dojścia do nich. W zasadezie są dwa takie sposoby, albo na skutek negatywnego stosunku do świata (z własnego wyboru), albo na skutek zaistniałej sytuacji. smooth - 2006-11-12, 02:53
Pewnie można by ich sporo jeszcze wymienić... ale na czym tak mniej więcej polegają wymienione przez Pana samotności.. tak w kilku słowach, czy najlepszym ich opisem są domysły ?
Myślę, że słowo negatywny jest tu uproszczeniem.. być może nawet analogicznym do uproszczenia jakie stosujemy określając kogoś jako np. głupi, nienormalny, dziwny... zamiast powiedzieć "inny od nas".. ale jak najbardziej się zgadzam z tym, że samotność no nieodzowny element negatywnego stosunku do świata !! smooth - 2006-11-12, 14:53 Temat postu: Drżę z zimna DOJRZEWANIE DO SAMOTNOŚCI - Cześć II
Naczelna PP-B - 2006-11-12, 15:39 A ja lubię pobyć wyłącznie ze sobą. Mam o czym ze sobą pomyśleć. Chętnie zamieniłabym ten zamęt wokół siebie na dobrą samotność... Pewnie nie na zawsze, ale na jakiś czas z pewnością. Brak możliwości choć odrobiny samotności jest także niebezpieczny dla nas samych... Aby poznać siebie i swoje potrzeby - samotność jest niezbędna. Zresztą tak naprawdę człowiek jest sam w sytuacjach, kiedy najmniej tego potrzebuje..., kiedy inni nie są w stanie, nawet będąc blisko fizycznie, w jakikolwiek sposób pomóc... Ważne jest, aby nauczyć się zawczasu być i czuć się dobrze z samym sobą..., bo człowiek zawsze choruje i umiera w samotności.... gosiaczek86 - 2006-11-12, 16:06 Ostanio mialam taki czas ze nie moglam sie odnalesc sama w sobie wszystko mnie draznilo jakos nie mialam ochoty na spotkania z innymi nawet obecnosc rodzicow w domu mnie denerwowala wtedy sie ubieralam i wychodzilam chociaz jestem samotna z muzyka bez niej raczej sie nie ruszam z domu jak mam napad na chwilowa samotnosc wtedy obieram kierunek do ktoregos parku najczesciej to park wolnosci i tak sobie robie rundke po parku wracam do domu albo jest lepiej albo nie wtedy dalej muzyka i zamykam sie w pokoju. Czasem tez mam taka ochote na samotnosc wlasnie w weekendy wole sie zaszyc w domu z ksiazka i jakos nie wiem jak inni tego nie moga zrozumiec ze zamiast na impreze wole posiedziec w domu:) smooth - 2006-11-12, 20:25 Nie umiem powiedzieć „kocham Cię” rodzicom ? Też tak macie ? Też tak mieliście ? Czy to wyalienowanie, czy to zdystansowanie, a w niej samotność tkwi ? Problemy nas dotykające, często powodują, że się odsuwamy od innych i od siebie. Od innych bo boimy się, że wykorzystają naszą słabość ? Od siebie bo dystans to najłatwiejsze „rozwiązanie” problemu ? Nikt nas nie rozumie ? Nikomu nie chcemy wytłumaczyć o co chodzi ? Nie chcemy nam samym wytłumaczyć o co chodzi ? Cierpimy, a ból nas uszlachetnia ? Sami go napędzamy ? Uważamy, że jesteśmy wielcy bo dźwigamy ten ciężar ? Tworzymy swój własny świat po to tylko, żeby nikt nie mógł zanegować reguły w nim panujące, bo przecież to nasz świat – co oni o nim wiedzą ? To wszystko ma podwójne dno, z jednej strony czujemy się dobrze, bo to wszystko nas jakoś wyróżnia, lecz z drugiej strony poprzez wyrabianie powoli dystansu dochodzimy do stanu w którym zapominamy, że kiedyś czegokolwiek pragnęliśmy ? O jakże wielką wartość mają te chwile, w których
A inni z pewnością od czasu do czasu zamienili swoją samotność na ten zamęt … za pewne chodzi też o jakąś równowagę, a o tą zazwyczaj najtrudniej
O jakże prawdziwe to słowa.
Tak. Często jednak jakieś małe coś w nas obumiera, za każdym razem kiedy do czegoś się przyzwyczajamy.. ale to „zło” konieczne !!
Kiedyś miałem często napady wychodzenia przed siebie, musiałem mieć wówczas plecak… przecież ludzie obserwują, niektórzy próbują „zdobyć” kawałek naszej psychiki.. plecak zawsze nadawał mi celu.. szedłem z czymś.. po coś..
Bo nie próbują zrozumieć Ja również rezygnuję z masowych imprez, ale nie oznacza to, że zachwalam zamykanie się w 4 ścianach.. choć czasem brak nam jakichkolwiek sił, żeby wymyślić coś bardziej konstruktywnego !!
lukstapol - 2006-11-12, 21:06 Czy naprawde według was do samotności trzeba dojrzeć???? Samotność to jest pewien stan rzeczy zycia codziennego i odwieczny problem. Czlowiek choc ma partnera zyciowego to i tak czuje sie samotny a czasami czuje pustke w tym wszystkim i zastanawia sie nad bytem w czasie rzeczywistym i w przyszlosci. Samotnosc jest dobra ale nie na dłuzsza mete. Jest czas gdzie czlowiek zostaje sam i oddaje sie samotnosci a jest czas gdzie czlowiek staje sie samotny i nie wie co ma ze soba w tym czasie zrobic. Nie chcialbym tu podciagac samotnosci pod haslo melancholii czy stan depresyjny - ale tak czasami sie staje ze sie wszyscy wylaczaja myslami gdzies bladza a w efekcie dopada ich smutek i melancholia. Sam czasami bardzo czesto sie zamyslam i odbiegam myslami od rzeczywistosci - ostatnio coraz bardziej co niestety nie wrozy mi nic dobrego i pozytecznego.... 
Chcialbym tez nadmienic ze samotnosc i brak drugiej osoby jest zlym doradcą naprawde zlym a i wiele szkod i krzywd moga wyrzadzic...:( Owszem do wielu rzeczy czasmi trzeba dorosnąć, nawet musimy dorosnąć ale do samotności nie da sie dojrzec, wiele takich rzeczy trzeba przezyc a i one przeminą tak jak zresztą my.... smooth - 2006-11-12, 21:11
Tak. Zdecydowanie. Zazwyczaj samotność występuje jako problem. Poradzenie sobie z pewnymi problemami, na które nie można mieć całkowitego wpływu to znaczy właśnie - dojrzeć ! ...zwłaszcza, że problem samotności można rozpatrywać na wielu płaszczyznach i z wielu ujęć..właśnie próbujemy to robić !! lukstapol - 2006-11-12, 21:21
Powiedz mi jak według Ciebie powinno wygladać takie dojrzewanie do samotności. Bo z tego co mi jest wiadome - samotność to jest pewnien stan rzeczy, stan duchowy, na któy jak sam napisales nie mamy wpływu. Tak samo jak nie można dorosnąć do bycia ojcem np. tak nie można dorosnąć do samotnosci.... Musimy docenic pewne stany zycia i je uszanowac bo zycie kieruje nami nie my zyciem a jak manipulujemy przy zyciu to nie wychodzi nam to na dobre. lukstapol - 2006-11-12, 21:26 http://osamotnieni.republika.pl/ - moze tu znajdziemy sens bycia samotnym białym żaglem bądź odmieni nas i ten stan rzeczy.... smooth - 2006-11-12, 21:41 Oj kolego lukstapol, nie przypisuj mi słów, które nie napisałem. Nie napisałem, że samotność to stan, na który nie mamy wpływy, tylko napisałem
Nie mogę Ci odpowiedzieć na to pytanie
..bo mam wrażenie, że nie uwzględniasz rozciągłości problemu / tematu. Proponuję byś przeczytał od początku wszystkie wypowiedzi i wtedy zadał pytanie (choć nie czuje się specjalistą w dziedzinie samotności.. bo to jest temat tak samo śliski jak miłość itp..) skonstruowane tak bym nie musiał się domyślać, o który aspekt samotności chodzi ....
A skąd jest Ci to wiadome ? Od razu mówię, że według mnie dyskusja na poziomie definicji nie ma tu najmniejszego sensu.... właściwie to wypowiedzią pewnie przyczyniam się do nie zamierzonego przeze mnie kierunku dyskusji
O mój drogi kolego, chciałeś chyba napisać, ze Tobą życie kieruje, bo ja póki mam siły to będę się starał kierować moim życiem.. a poza tym co to znaczy "manipulujemy przy życiu to nie wychodzi nam to na dobre" ????? ... Być może moim błędem jest kopiowanie artykułu po fragmencie, niemniej jednak nie chciałem odstraszyć zbyt dużą liczbą znaków. Oczywiście na koniec skopiuje artykuł cały, wówczas będzie szansa na weryfikacje niektórych poglądów ! lukstapol - 2006-11-12, 21:59 Przepraszam jeśli Ci przypisałem nie twoje słowa. Chciałbym nadmienic ze w życiu codziennym przewija nam sie choć nutka samotnośći. Na pewno jak na swój wiek jesteś dojrzałym człowiekiem i kierujeszswoim życiem tak by być w nim szcześliwy i miec jak najmniej trosk. Czasami w zyciu jest tak że ze swoimi problemami zostajemy sami i wtedy stajemy sie samotni, zmagamy sie w tym momencie z losem choc sa ludzie ktorzy staraja sie nam pomoc to my i tak ja odrzucamy bo chcemu byc sami z tym problemem i przemyslec wiele rzeczy - oddajemy sie samotnosci i smutkowi. Temat miłośći czy samotności jest tematem napewno rozleglym i nie tyle co śliski ale trudnym do romowy i rozumienia. NIkt nie jest ekspertem zyciowym czy ekspertem od samotnosci, nawet filozofowie nie chca nie moga odpowiedzie na wiele pytan dotyczacych zycia. Zapytales czemu jest mi to jest znajome - dostalem ostatnio bardzo w kosc wiele rzeczy obrócilo sie przeciw mnie - czasami z winy mojej czasami nie, wtedy staralem sie ja pokierowac zyciem swoim i moze nieudolnie mi to wyszlo - za co ponioslem sromotna klęskę.... nic nie jest idealny ani perfekcyjny..... Sam sie oddaje naprawde bardzo czesto samotnosci - zamysleniu, mysle o kazdym dniu przede mna jak i za mna. Niby jak wynika z fragmentu artykułu - samotność to odnalezienie złotego środka, celu w życiu by wspinać sie na jego wyzyny tylko nikt nie wspomina ile to jest naprawde czasu poswiecenia i sily by znalesc sie na szczycie i szybko nie spasc z niego by nie zamienilo to sie w "syzyfową pracę", bo nie na tym to wszystko polega.... smooth - 2006-11-12, 22:20 lukstapol -
To ja może jeszcze też coś dodam
Każdy z nas zna / poznaje złożoną naturę samotności borykając się z problemami dnia codziennego, dostając przy tym często w kość. Sam nie raz dostałem i sam pewnie spowodowałem u kogoś ból, nawet o tym nie wiedząc. Niestety tak samo jak śliski / rozległy / właściwie bez możliwości jego całkowitego zrozumienia jest problem samotności, tak samo trudne i czasem nie możliwe do rozwiązania są problemy z samotnością związane, czy to mówimy o samotności na wskutek braku ukochanej / ukochanego, czy o jej pozostałych formach. W tych wszystkich dziedzinach życia gdzie umysł płata nam niesamowite figle, utrudniając funkcjonowanie często / czasem /… łatwiej jest się z problemem oswoić niż go rozwiązać. Domyślam się, że autorce kopiowanego przeze mnie artykułu chodziło właśnie o pomoc w oswojeniu się z pewnymi problemami…takie działanie jakby na zasadzie balsamu. Artykuł uznałem za ciekawy bo sam po przeczytaniu doznałem burzy emocji, ale również pomógł mi spojrzeć na problem na świeżo bardziej konstruktywnie. Samo słowo „dojrzeć” – mogłoby nas doprowadzić do nie wiadomo jakich dyskusji, bo przecież można by dyskutować i dyskutować, nad znaczeniem słowa „dojrzeć”. Czasem bardzo ważną rzeczą w komunikacji werbalnej, jak również w słowie pisanym jest przypisanie odpowiednich intencji rozmówcy / autorowi artykułu ..czy też autorowi posta. Myślę, że w kontekście artykułu, dobrym skojarzeniem ze słowem dojrzeć… będzie słowo oswoić !! (postaram się jeszcze przytoczyć fragment z "Małego Księcia" dotyczący właśnie oswajania) lukstapol - 2006-11-12, 22:33 Dobrze to ująłęś - oswoiś się..... Tylko że to oswajanie się z wieloma rzeczami trwa bardzo długo i jest to etap ciezkiej pracy i zaglebienia sie bardziej w to co sie robi Czasami by nikogo nie zrazic, zranic sterujemy samym soba stad tez czasami wynika swiadomosc bycia samotnym bo analizyjemy krok po kroku co mamy zrobic by by odniesc z tego tytulu zadowolnie siebie i drugiej osoby. smooth - 2006-11-12, 22:42
Myśle, że oboje wiemy jak to mniej więcej działa..choć raczej bardziej jak trudne to jest, dlatego tym bardziej ważne jest umiejętność korzystania z rad innych.. jak również dać się czasem ponieść takim artykułom.. uwierzyć im.. ich "magii"..:) smooth - 2006-11-12, 22:44 Temat postu: Nudzę się, gdy nie mówisz o mnie DOJRZEWANIE DO SAMOTNOŚCI - część III
lukstapol - 2006-11-12, 23:05 Po przeczytaniu tego na myśl mi przychodzi określenie ze meżczyźni są jak sprężyki a kobiety jak fale - określenie to znajduje sie w ksiażce "Mężczyżni są z Marsa, kobiety z wenus". Jesteśmy tylko ludzmi, którym zdarza sie popełniać błędy naprawde wiele błędów ktore są nieuniknione lub my nie potarfimy im zaradzic. Zycie jest naprawde pelne niespodzianek i chocby patrzac z perspektywy czasu w przod czy w tyl jest ono zaskakujace na kazdym roku. Ktoz z nas nie przezywal samotnosci i nie uciekal sie do roznych sposobow by jej sie pozbyc czasmi ludzie oswajaja sie i traktuja samotnosc jak "zyciowego partnera/przyjaciela/przyjaciolke" co moglo by oznaczac ze z kazdym problemem sie do niego uciekaja - co mozna by przeniesc w styl chowania glowy w piach bo nie umiemy sobie z nim poradzic i zamykamy sie w sobie. Czasami chcielibysmy walczyc z samotnoscia ale brak nam sil i srodków - czasami sami nie potrafimy powiedziec wprost i otwarcie innym "MAM PROBLEM - POMÓŻ MI" Jestesmy ludzmi dla ktorych problem to koniec swiata - sytuacja w ktorej nie potrafimy dac sobie rady a tym bardziej pomoc staramy sie naprawiac na wlasna reke i nie chcemy sluchac co inni maja nam do powiedzenia czy zaoferowania - a czasami pomoc male slowko drugiej osoby pomaga podbudowuje. Z drugej strony jestesmy slepi na ludzkie problemy slabostki nie chcemy im sami pomagac a oni sie jeszcze bardziej pograzaja w samotnosci smutku cierpieniu... Ze strony psychologicznej psychicznej samotnosc to stan ducha uczucie braku i pustki w otaczajacym nas zyciu ze nie podolamy problemowi ktory stana nam na drodze. Jest to sytuacja zamknieta nie dopuszczamy do siebie impulsow zewnetrznych zamykamy sie wewnatrz i z samym soba rozmawiamy nie zawsze wyciagajac odpowienie wnioski ktore otworza nas i pozowla wyrazic swoje emocje odczucia a takze i nawet uczucia. Inez - 2006-11-13, 10:53 Samotność, niby co ja mogę na ten temat wiedzieć  , mam męża, Was, pracę, dom, znajomych, rodziców, bliskich, a jednak Czasem zamykam się, gaszę światła, puszczam muzykę i płaczę... Niekiedy urywam się z imprezy, by poszukać właśnie tego spokoju, samotności, w której spokojnie mogę przemyśleć wszystko to co mnie gnębi. "Czasami trzeba szukać samotności aż na balu" i szukam jej, w tekstach znanych i lubianych bądź w moich własnych, w otaczających mnie tłumach, w nawale pracy. To pozwala mi zapomnieć o tym dlaczego jestem smutna (wtajemniczeni wiedzą)
smooth - 2006-11-13, 17:59
Tak impreza, w takim szumie gubię się często i ja, zatracam kontakt z sobą, a myśl zwerbalizowana często ucieka jakby jej w ogóle nie było, pojawia się myśl o „ucieczce”, która jeszcze bardziej podkreśla jakieś „ścięcie” myśli, denaturacja myśli
Nie jestem wtajemniczonym jednak przykro mi z tego powodu.. 
Sawka - 2006-11-13, 18:01
W tym tkwi diabeł, że dwie osoby po prostu nie mogą do siebie dotrzeć, zrozumieć się, zatem osoba mająca partnera życiowego czuje się samotna, gdyż pewnego dnia po prostu budzi sie rano z myślą, że żyje z obcym człowiekiem
To trochę taka definicja depresji Każdy ma chwile w życiu, kiedy czuje w swoim życiu nicość, ale podobno te stany (depresji) pozwalają się człowiekowi wewnętrznie oczyścić, zrozumieć samego siebie 
smooth - 2006-11-13, 18:08
Czasem mam wrażenie, że w pewnym momencie nie ma się sił na walkę o każdy aspekt szczęścia w relacji partnerskiej, co w rezultacie powoduje, że przestajemy walczyć, godzimy się z niepewnością, pozwalamy lękom być, gasimy pragnienia.. czy można tu mówić o kształtowaniu związku ot tak, żeby był ? Czy można tu mówić o kształtowaniu związku z obawy przed samotnością ? Czy warto czekać, czekać i jeszcze raz czekać, żeby w końcu poczuć ten żar uczuć..tę wielgachna tęsknotę ? Czy może "machnąć na to ręką" ? smooth - 2006-11-13, 19:24 Temat postu: Odrzuć mnie, proszę DOJRZEWANIE DO SAMOTNOŚCI - część IV
Pepe - 2006-11-13, 21:35 Oczywiście jak zawsze wszystko zależy od definicji, ale moim zdaniem to jest tylko jedna samotność. Samotność ta może mieć różne przyczyny i wywoływać różne emocje. Jednak w gruncie rzeczy to ta, która boli różni się od tej przynoszącej radość i samodoskonalenie, jedynie naszą reakcją na tą samotność. Zawsze jest to jakiś nieokreślony emocjonalnie potencjał do interpretacji i wykorzystania. Ta sama pustka dokoła nas raz bywa przyczyną płaczu ,a raz refleksji prowadzącej do ciekawych wniosków i satysfakcji. Niestety trudno przekonać nawet samego siebie do tego ,że ten smutek i osamotnienie może być źródłem radości. Bo co innego jest coś zrozumieć, a co innego poczuć. We wszystkim potrzebna jest równowaga. Jeżeli chodzi o samotność ,to powinna być ona dopełnieniem naszego życia, niewątpliwie potrzebnym. Dynamiczna równowaga ludzkiej egzystencja opiera się na naprzemiennym byciu z innymi i ze sobą samym. Według mnie jest to optymalna sytuacja dla samorozwoju i stawania się lepszym człowiekiem. Bywa jednak ,że nie zawsze potrafimy wykorzystać zarówno bycie z innymi, jaki i bycie ze sobą samym. Czasem jak na złość nasza potrzeba rozmija się z aktualną sytuacją lub możliwością bycia ze sobą samym lub z kimś. Wtedy odczuwamy te złe skutki samotności lub tęsknotę za tymi dobrymi. Samotność jest też trudna ze wzglądu na to, że nas przeraża. Kiedyś czytałam artykuł o 30latkach i tym jak widzą swoją przyszłość. Zaciekawiło mnie to, że wśród ludzi zadowolonych z życia, spełnionych zawodowo, ambitnych w odpowiedzi na pytanie: „Czego się boisz?” przewijało się jedno słowo : „ samotności”. Chodziło zapewne o samotność która doskwiera, o uczucie pustki i braku bliskiej osoby, o samotność która przeraża. Może jest i tak, że istnieje jakaś indywidualna dawka samotności, która może być pozytywna, a powyżej tej wartości jest to już tylko przerażająca pustka i brak nadziei. Ten strach przed samotnością może być tak duży, że człowiek boi się w ogóle być sam, pozbawiając się przy tym i tej pozytywnej samotności. Może być i tak ,że boimy się być sami, bo boimy się siebie, tego co możemy odkryć we własnej głowie. Z powyższego wynika, że aby oswoić samotność trzeba oswoić strach, kontrolować emocje i przekonać samego siebie do tego, że samotność może też być dobra. Mimo to zawsze może przyjść „samotność nie w porę” , która wchłonie cały nasz optymizm i siły życiowe. Jednak taka samotność, która boli może nam też uświadomić jakim szczęściem jest nie być samotnym i docenić drugiego człowiek. smooth - 2006-11-13, 22:21 No tak samotność obok wielu innych dziwnych i jednocześnie oczywistych słów, jest na tyle przewrotna, że mówiąc o jej różnorodności mamy na myśli jedną samotność oraz mówiąc o jednej jedynej samotności mamy na myśli te wszystkie inne. Pytanie czy będziemy ją rozpatrywać na gruncie filozoficznym czy po prostu rozmawiać o stanie kiedy jest nam źle, kiedy czegoś nam brakuje, pozwalając temu słowu, pływać gdzieś między wierszami.
Zdecydowanie! ..tylko ta samotność, która boli albo doprowadzi nas do konstruktywnego oswojenia, albo zupełnie w drugą stronę, lecz i ta druga strona ma wiele rozgałęzień, bo na przykład znajdą się tacy, którzy z bólu stworzą coś wielkiego, poemat ? genialny utwór muzyczny ? obraz ? dając nam często coś wspaniałego, hartując swój charakter, swoją indywidualność podszytą bólem istnienia, lecz ściskając ból w środku, zagłuszając, czekając na wielkie BUUUMM…. Lecz znajdą się tacy, którzy polegną na „depresyjnych polach” i Ci się znajdą co stwierdzą „Nazywam się Milijon, bo za miliony kocham i cierpię katuszę” 
I o to przez całe życie się walczy, choć i tak wiadomo, że wszystko czego chcemy ma charakter asymptotyczny, bo przecież ciągle dążymy, a „błądzi człowiek póki dąży”
Człowiek samotny, lub mający świadomość czekania na coś, w najlepszym wypadku stoi w miejscu, choć pewnie nie jawnie dokonuję się w nim jakaś regresja. Być może im większe poczucie indywidualności, tym trudniej wpuścić kogoś do swojego świata, wracając więc do równowagi, należy jej też szukać w wypośrodkowaniu między „ja i mój mały świat” oraz „ja i społeczeństwo” Pepe - 2006-11-14, 09:37 Może być i tak, że samotność, która boli jest wynikiem braku wyboru. Sama świadomość istnienia wyboru między jakimiś możliwościami daje komfort psychoczny i poczucie sprastwa , kontroli nad tym co sie z nami dzieje. Kiedy samotność nie jest wyborem, ale jedyną możliwością, to sam fakt niejako przymuszenia do niej jest źródłem smutku i bezsilnej złości. Czasem sama świadomość tego, że jestem sama/sam w tej chwili, ale jak tylko zechce mogę to zmienić, jest przyczyną tej pozytywnej samotności W związku z tym, może oswojenie samotności polega na tym, by stworzyć sobie zawsze możliwość wyboru choć niezawsze jest to zależne tylko od nas.
smooth - 2006-11-14, 16:10 Temat postu: Straciłam miłość, ale mam ją w sobie DOJRZEWANIE DO SAMOTNOŚCI część V
Inez - 2006-11-14, 19:50 A może troszeczkę inaczej
Problem: By nie być samotną
Zawsze się zastanawiałam, czemu tak często zdarza się, że wybieramy miłość z rozsądku a dokładnie, by nie być samotnym? Niedawno poznałam fajnego faceta. Okazało się, że mu zależy na mnie. Ale czy to szczere i możliwe, przecież prawie się nie znamy. Dla mnie cenne jest poznanie siebie nawzajem, poznanie i wad i zalet. Skąd mam mieć pewność, że po miesiącu się mu nie znudzę? Jak poznać, że mężczyźnie naprawdę zależy na kobiecie? Sama nie wiem, co mam robić. Mam mieszane myśli, cieszę się, że ktoś mnie dostrzegł. Niestety nie wiem, czy będę potrafiła się przed nim otworzyć, choć chciałabym. Ale czy to normalne być z kimś, bo ktoś mnie zauważył, bo nie chce ciągle być samotną pustynią, bo w końcu ktoś trzyma mnie za rękę i czule całuje. Czy to wystarczy, by kogoś mocniej (z biegiem czasu) pokochać, czy miłość przyjdzie z czasem? Źródło: kobieta.interia.pl smooth - 2006-11-14, 20:17
No właśnie. To raczej problem dotykający bardziej kobiet, które jakby bardziej odczuwają wyścig z czasem, które w wielu kwestiach są bardziej dojrzałe od nas, które szybciej myślą o ustatkowaniu się, ale czy my faceci w jakimś sensie możemy wybrać miłość z rozsądku ? Wcześniej stwierdziłem, że tak... że może mieć to formę zaprzestania walki o miłość / zakochania "do utraty tchu" ...
Też chciałbym wiedzieć, choć wydaje mi się, że początkowej fazie związku wszelkie lęki i niepewności prowadzące do myślenia o związku w kategoriach długoterminowej inwestycji, mogą źle wróżyć ! smooth - 2006-11-14, 22:32 Temat postu: - DOJRZEWANIE DO SAMOTNOŚCI - Ponieważ skopiowałem już wszystkie fragmenty artykułu, pozwolę sobie wkleić tym razem całość, do ponownego przeczytania i przemyślenia.
smooth - 2006-11-14, 22:35 Temat postu: - NASZA DOBRA SAMOTNOŚĆ - (i jeszcze na koniec)
smooth - 2006-11-16, 08:05 No i znowu ja, ale wspomniałem, że skopiuje fragment o oswajaniu !
Fenris - 2007-02-24, 16:14 Temat postu: Re: Nudzę się, gdy nie mówisz o mnie
czytając ten fragment przemknęła mi myśl jakże on jest prawdziwy.... przyznaje sie do swojej samotności i to na wielu płaszczyznach, odkad pamietam zawsze mi towazyszyła, tak głeboko zakorzeniła sie we mnie że w pewnym momencie mojego życia nie potrafiłem sie z nia rozstać... Samotnośc moja towarzyszka życia walczyła o mnie... wile razy słyszałem "nie jesteś juz sam..." albo "teraz nie żyjesz juz tylko dla siebie", jednak byłem głuchy na te słowa, samotnośc nauczyła mnie egoizmu, bycia centrum Wszechświata, nic nie było dla mnie ważne tylko JA, dlugi czas krzywdziłem bliska mi osobę, która znosiła moje fanaberie aż powiedziała DOSYĆ, poraz kolejny zrezygnowałem z tego co w życiu najwazniejsze... znow jestem sam ze soba, czasem czuje sie dobrze bo nic przecież nie musi mnie obchodzić... z drugiej strony wiem co stracilem, te 2 światy gryzły sie ze sobą i wygrał jeden , moj a nie nasz.... wracając do początku mojej wypowiedzi i zacytowanego powyżej tekstu , to zwłaszcza jego początek jest mi bardzo bliski, gdy pojawia sie światło na horyzoncie oddaje sie mu całkowicie ale nie daje nic w zamian w gruncie rzeczy karmie tylko moją psychikę - wciąz egoistyczną, a gdy przez to kogos tracę to cierpie i obwiniam wszystkich na około... dzis mam swiadomośc własnych błedów,(chciaż tyle...) ktorych nie popełnie w przyszłości, jednak znow zanurzam sie w SAMOTNOŚCI.... by w niej jeszcze znow potrwać zapełniając ją innymi rzeczami (vide koniec cytowanego wyzej textu) ale też nurtuje mnie pytanie : czy to wszystko, co mam do przeżycia ?????? [ Dodano: 2007-02-24, 23:40 ] do samotności nie mozna dojrzeć.... mozna do niej tylko przywyknąć a i to wymaga czasu... Maga - 2007-02-25, 13:17 Każdy człowiek jest samotny. Wynika to z powszechnego niezrozumienia i niemożliwości porozumienia się. Przecież tak na prawdę nie ma nikogo, kto by zawsze dokładnie wiedział jacy jesteśmy, o czym myślimy i co przeżywamy. Druga osoby wie o nas tylko tyle ile sami pozwolimy jej wiedzieć - samo stwierdzenie "bliska osoba" wydaje mi się absurdalne. Nie czytamy w myślach i nie wiemy jakie są intencje drugiej osoby. Czasami stan beznadziejnej samotności może ukorzyć sama obecność kogoś, kto wyczuwa ten okropny niekiedy stan ducha. (to tak w odniesieniu do tej destrukcyjnej samotności) Lubię moją samotność (tą "dobrą"). Lubię być sama i czasem pomilczeć. Trwając w przekonaniu, że to dobra droga, uświadomiłam sobie niedawno to, co napisał Wojciech Kruczyński w zacytowanym przez Smootha fragmencie, a mianowicie to jego uświadomienie podczas 30. urodzin. Wcześniej poruszany był wątek, że kobietom trudniej być samotnymi i uciekają się do związków z konieczności. Nie sądzę. Jest wiele kobiet, które boją się związków w obawie, że mogłyby wtedy utracić swą samotność. Samotność może być straszna i nie do zniesienia. Jednak jeśli będziemy korzystać tylko z tego co w niej najlepsze to jest najlepszym lekiem na całe otaczające nas zło. W niej można znaleźć odpowiedź na otaczające nas codzienne problemy - ba, jeśli żyjemy w zgodzie z własną samotnością, nie ma problemów... Dla mnie samotność, to wymarzony stan ducha, dzięki któremu wszystko wydaje się proste. Manuela - 2007-02-25, 13:45
A może wynika to z nieumiejętności przedstawiania swojego punktu widzenia, swoich emocji etc.? Nikt nas nie zrozumie, jeśli nie przedstawimy mu swojej płaszczyzny myślenia,czucia, odbierania otaczającego nas świata... Dlaczego od razu szukasz niedoskonałości innych? Jeśli będziemy chcieli, aby nas zrozumiano, dokładnie tak się stanie! Oczywiście jest jeden warunek... najpierw musimy akceptować samych siebie. Niekoniecznie rozumieć, ale akceptować napewno. I oczywiście nie mieć oporów przed wyrażaniem swojego zdania. Wtedy zapewniam, że znajdzie się osoba, która nas zrozumie. Będziemy samotni, ale nie sami... Czuję się samotna... jak każdy. Ale mam osoby, które nigdy mnie nie zawiodły. Rozumieją mnie, bo im na to pozwoliłam i potrafiłam sprawić, żeby mnie zrozumiały. Więcej jest oczywiście tych, na których nie mogłam liczyć, ale to tylko podwyższa mój poziom zadowolenia z tego, że mimo samotności nie jestem sama. Maga - 2007-02-25, 20:55
nie, nie szukam
chodziło mi raczej o to, że trudno mi sprawić, żeby mnie ktoś rozumiał, bo nie potrafię pokazać o co mi chodzi. to raczej objawianie mojej niedoskonałości. Manuela - 2007-02-25, 21:00 Wiesz jak ja się nauczyłam? Zaczęłam mówić otwarcie co myślę i czuję, ale zawsze staram się zaczynać swoją wypowiedź od ja, żeby nikt nie odbierał tego jak atak etc. Po prostu mówię: czuję się tak i tak, sądzę, że nie odpowiada mi to, chciałabym, żeby... mnóstwo tego jest, ale warto spróbować. U mnie zadziałało... Na początku w ogóle nie mówiłam nic, bo zawsze mnie wcześniej źle rozumiano. Potem sobie uświadomiłam, że to ja źle wyrażałam siebie. domini - 2007-02-25, 21:50 Temat postu: ja domini i moja Samotność samotność niewątpliwie przyzwyczaja do wygodnictwa, do braku zobowiązań, do działania wg swojego tylko planu. ale także zmusza do stawiania czoła życiu i jego przeciwnościom, uodparnia, hartuje, udowadnia, że sami możemy radzić sobie z codziennością. kiedyś myślałam, że samotność oduczyła mnie sztuki kompromisu, bycia z drugim człowiekiem, bliskości na co dzień, radości z szarości każdego dnia... myślałam, że nie rozumiem i nie akceptuję indywidualności Człowieka, z którym mogę spróbować budować Nowy Świat. po długoletnim okresie przyjaźni z samotnością, nadszedł czas, na który długo czekałam. czas, kiedy wstrętne zmiany, jakie samotność poczyniła w mojej osobowości miały zostać okiełznane przez Rodzące się Uczucie. miałam wątpliwości, co do Mężczyzny, jednak tłumaczyłam sobie, że rodzący się we mnie bunt jest agresją na zmianę statusu z single na double… nie chciałam zauważać tego, co mi w Tym Człowieku nie pasowało. przecież "byłam zołzą, zamkniętą na odmienność, na inne style, wpatrzoną w wyszkicowany w wyobraźni Ideał". Mężczyzna był przy mnie, a ja uczyłam się go kochać. byłam szczęśliwa, bo zaczynałam kreślić wizje przyszłości takiej, jaką sobie wymarzyłam. chciałam wierzyć, że to Prawdziwa Miłość, a nie akt desperacji, nie ucieczka przed czasem, przed samotnością. wydawało mi się, że akceptuję Go takim, jakim jest, że kocham mimo wad, (choć wiem, że pojęcie "wady" w kontekście damsko-męskim jest bardzo subiektywne). cieszyłam się, ze jest przy mnie, że samotność ustąpiła mu miejsca. kochałam go za to że był. nie mogłam jednak kochać za to, jaki był. albo jaki nie był… okazałam się nie być wymagającą zołzą, a kobietą, która nie potrafi rezygnować ze swych marzeń. kolejny etap opowieści pominę milczeniem, bo żadna miłosna historia nie zasługuje na pranie mocno emocjami naznaczonych, związkowych brudów… .................................................................................................................................. życie jest sumą doświadczeń, emocji, wydarzeń. jest szkołą, której najczęstszą metodą nauczania jest zezwolenie na popełnianie błędów i wyciąganie z nich konsekwencji. życie jest wyścigiem, biegiem w poszukiwaniu szczęścia. ten bieg wymaga wielu kompromisów, ale nie możemy biegnąc - sprzedawać siebie. ideałów nie wolno zaprzepaszczać, a marzeń -zapominać, choćby w zderzeniu z rzeczywistością, wydawały się nieziszczalne. samotność to oczekiwanie. to czas na przygotowanie, na poznanie i pracę nas sobą, na ustalenie priorytetów, na błędy, na analizy, na wyciąganie wniosków i konsekwencji z Wydarzeń, Osób oraz Uczuć. nie jestem rozwydrzoną księżniczką, a moje marzenie o Człowieku nie jest wpisane w bajkę o rycerzu na białym rumaku. ideał jest sumą cech, słów, gestów, zapachów, umiejętności, uśmiechów, pocałunków w ustalonej przez moje wyobrażenie proporcji. ideał napędza marzenia, a one są wiatrem, który dmie w żagle, wysyłając mnie w kolejny rejs… samotnosć ma różne oblicza. sama też wybiera miejsce i czas spotkania. może stać się towarzyszką codzienności, milcząca lokatorką domu, w którym ściany echem odpowiadają 'dzień dobry'. może przytulić się do nas w tłumie, wśród ludzi, przyjaciół, rodziny. czasami wdziera się pomiędzy dwoje ludzi, którzy, patrząc sobie głęboko w oczy, nie widzą, jak niegdyś Miłości - a pustkę... samotność ma różne oblicza... moja Samotność o Wielu Twarzach to ścieżka, przez którą kroczę ku Ostatecznemu Szczęściu... bartoszek - 2007-04-28, 22:03 dla mnie samotność to jakby wymusznie pierwszej miłości.... w każdym zwiąku szukam tego co było z Asią.... gdybym kilka lat temu był tym samym Bartekiem co teraz... nie da się cofnąć czasu... od 5 lat jestem sam.... poza jednym no dwoma związkami.... czasem latwiej poprostu być samemu... prościej... choć tęsknota do chodzenia za rączkę.... spacerów po parku... wspólnych wypadów jest bardzo wielka.... ale idzie wiosna i może w końcu coś zaskoczy.... chciałbym.... by z nią zaskoczyło.... Aithne - 2007-05-08, 18:11 Tylko dziwne jest ,że w naszych czasach wielkiego szumu, ciągłego biegania i bardzo prozaicznych znajomości samotność odbierana jest negatywnie...Takie nacechowanie dały jej czasy współczesne...A dla mnie tak nie jest...Człowiek potrzebuje samotności,z tego względu,że to jest jedyna sytuacja, w której tak naprawdę możemy nauczyć się żyć sami ze sobą...Bez ciągłej walki, wewnętrznego rozstrojenia...Tylko wtedy jesteśmy wstanie poznać siebie , zaakceptować i zrozumieć słabości, namiętności,lęki... Samotność jest nam dana jako czas najcenniejszy bo nakierunkowany na nasze wnętrze i nasz rozwój...Jest to czas kontemplacji i wyciszenia...I moim zdaniem nie powinniśmy go odbierać jako "karę" ...Bo ja jednak wierzę ,że nigdy tak do końca nie jesteśmy sami, wystarczy otworzyć oczy na to co niematerialne a ujrzy się wiele istot, które towarzysza nam w codziennej drodze...A ta jedyna osoba, najbliższa sercu pojawi się w odpowiednim czasie, niekoniecznie już,zaraz ale zjawi się
domini - 2007-10-18, 10:38 Temat postu: (...) im dalej idę... a wiesz że pustka trwa we mnie? a wiesz, że im dalej idę, im bardziej jestem szczęśliwa, tym bardziej tęsknię? a wiesz, że mimo podarunku miłości, który los składa mi codziennie, Ciebie mi brakuje? jestem pewna, że dokonywane przeze mnie wybory,były słuszne. wszystko w Życiu, nawet jeśli jest dziełem przypadku, układa się w misterny plan. nic nie dzieje się bez sensu, choć wartość niektórych wydarzeń poznajemy dopiero po latach. wtedy nasuwają się refleksje, wtedy zdajemy sobie sprawę, że "tak miało być"... Samotność o różnych obliczach i imionach, towarzyszła mi długi czas. przyzwyczaiłam się do niej tak bardzo, że trudno było się rozstać. Ty pomogłeś mi się z nią uporać. dałeś nadzieję. wniosłeś w moje życie spokój. przywróciłes uśmiech. otworzyłes mnie na świat uczuć, który wkrótce odebrał mnie Tobie. nie odeszłam - spotkałam Przeznaczenie. jest we mnie miejsce, którego nic nie wypełni. zawsze puste. wrzucam w to miejsce myśli o Tobie, a one odbijając się od ścian swojej celi, odpowiadają echem - śniłes mi się znowu... a wiesz, że im dalej idę, im bardziej jestem szczęśliwa, tym bardziej tęsknię? a wiesz, że mimo podarunku miłości, który los składa mi codziennie, Ciebie mi brakuje? brakuje mi Ciebie, Przyjacielu... Silke - 2007-10-20, 21:03 Samotność jest jednym z najtrudniejszych stanów w życiu człowieka z racji tego, że jest on istotą społeczną. Myślę, że najboleśniejsza staje się w życiu człowieka starszego. Po pierwsze człowiek starszy z wiekiem traci kontakt z innymi ludźmi, znajomi, przyjaciele,małżonek umierają. Młodych ludzi często nie jest w stanie zrozumieć, całej rzeczywistości, która jest tak inna niż ta doświadczona w młodości. Po drugie młodzi ludzie często uciekają przed starymi, bo się ich boją, boją się starości i tego, że przemijanie także ich dotyczy. Myślę, że to wpływ wychowania i mediów, w których króluje kult młodości, piękna, nieomal wieczności. Powodem tego może być także bezradność wobec coraz słabszego ciała, chorób i zbliżającej się nieuchronnie śmierci starszej osoby. Po trzecie (na pewno w Polsce tak jest) emerytura zakańcza aktywne, społeczne życie ludzi, nie potrafią oni sobie poradzić z nadmiarem czasu wolnego, który przecieka im przez palce. Domów społecznych, dziennego pobytu nie jest u nas zbyt wiele, dlatego ludzie wegetują w domach, ich świat zawęża się do minimum. Wpływ na to mają też oczekiwania wobeć starości np. w wielu wypadkach ludzie starsi, którzy aktywnie spędzają czas budzą w nas zdziwienie. Nie mam zamiaru przedstawiać tu całego problemu samotności ludzi starszych, chciałam jedynie ukazać najważniejsze tego aspekty. Wcześniej napisałam, że ich samotność jest najboleśniejsza. Dlaczego ? Ponieważ często nie ma dla niej alternatywy. Nie ma perspektywy czasowej, jaką mają samotni młodzi ludzie. Seniorzy są w sytuacji beznadziejnej, mniej więcej odkąd przechodzą na emeryturę, umierają dla społeczeństwa. Oczywiście dużo zależy od ich postawy wobec życia i śmierci. Jednak trud pogodzenia się z nadchodzącym końcem życia, wdowieństwo to sytuacje, z którymi zostają sami. Jest to sytuacja bez wyjścia.
jadore - 2007-10-25, 14:10
Silke - 2007-10-25, 14:38
Jadore chyba nie przeczytałaś dokłądnie mojej wypowiedzi. Napisałam, że nie mają perspektywy czasowej, co oznacza, że wkróce (wcześniej czy później) umrą, taka jest kolej rzeczy, a starość jest ostatnią fazą rozwojową człowieka, którą zakańcza śmierć. Postępowanie wobec ludzi, gdy są starzy, częste dyskryminowanie ich potrzeb i brak okazji do zapełnienia dużej ilości wolnego czasu powoduje, że duża liczba osó starszych po przejściu na emeryturę jest izolowana od społeczeństwa, nie ma dla nich miejsca. Ktoś powie, że są instytucje, Uniwersytety Trzeciego Wieku i jest to prawda, ale niestety nasza społeczność nie przygotowuje ludzi do starości, do tego by przeżywali ją aktywnie. Jasne, że dużo zależy od aktywności włąsnej człowieka, ale warto się wczućw sytuację osoby, która odeszła na emeryturę i ... właśnie co dalej? więszkość czasu człowiek spędza w pracy, ma tam znajomych i większość z tych kontaktów urywa się po przejściu na emeryturę. Jeszcze czarny scenariusz: odchodzi małżonek, a rodzina nie zawsze ma czas i chęci. Tak naprawdę świat się nagle kurczy. My młodzi często nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak trudno może być "dziadkom". domini - 2008-05-05, 03:20 ...kiedyś mój świat pękł jak mydlana bańka. w jednej chwili stracił sens, choć myślałam że go nie miał. resztki nadziei, której też wydawało się nie być, ulotniły się, dławiąc gardło i oczy niczym trujący gaz. do dziś kaleczę się starając w nicości poskładać raniące okruchy. wiem, że przeszłości odbudować się nie da - może właśnie dlatego celebruję świętość tych szczątków. tego wszystkiego, co z Ciebie mam, co jest we mnie... d. Fenris - 2008-05-09, 23:07 jakież to tkliwe.... zaiste, łza się w oku kręci ![:]](images/smiles/splash.gif ":]")
|
